Her insanın davranışlarının gerçek bir dünyada gerçek sonuçları olacağının farkındalığına varması gerekir. Büyük başarılarla karşılaştığımızda bunun nasıl başarıldığını değil, başarının kendisini görürüz ve sanki sihirli bir şey olmuş gibi düşünmenin tuzağına düşeriz. Ya da mucizevi bir durum insanüstü bir akıl olduğuna inanırız. Fakat işin aslı şudur ki başarı, günden güne her seferinde bir kademe daha ilerleyerek ve bir görevi yerine getirerek gelmiştir. Tıpkı bunun gibi çocuklarımıza da bu şekilde düşünmeyi öğretmemiz gerekir. Bunu öğrendiklerinde, kendilerinin de muhteşem şeyler başarabileceklerini öğrenirler ve gerçekliğin olumlu yanına sağlıklı bir saygı beslemeye başlarlar. Bunun için çocuklar sınır koyan ebeveyne ihtiyaç duyarlar. Ebeveyn sınırlarının etkili olabilmesi içinse ebeveyn; öğretmeli, örnek olmalı, davranışı içselleştirmesine destek olmalıdır. Sınırlara yönelik eğitim yalnızca sözcüklerden ibaret olmamalı, uygulanmadığı zaman davranışın süreklilik kazanmayacağı unutulmamalıdır.
Uygulamada sıkça kullanılan ve davranışa süreklilik kazandırmak amacıyla kullanılan ödüllendirme yöntemine, çocuk yeni beceriler edindikçe ve istisnai performans sergilediğinde başvurulmalı; yaşına uygun beklenilen davranışlarda bulunduğunda ödül yöntemine başvurulmamalıdır. Çocuğun ödül almakta ısrarcı olup tepkisel davranışlar göstermesi durumunda ebeveynin sinir krizlerinin sonsuza dek sürmeyeceğini hatırlaması gerekir. Öfkeyi sözcüklerle ifade etmesine yardımcı olmak ve empati cümleleri kurmak öfkeyi gidermesine yardımcı olacaktır.
Bunu yaparken sevecen ama kararlı olduğunuzu göstermeyi de ihmal etmemelisiniz. Bu tutum sürekli hale geldiğinde çocuk kazancın bir bedeli olduğunun farkına varır. Örneğin; ailemiz ev işlerini yapmamayı bunları yapmaktan daha fazla acı verici bir hale getirdiğinde ev işlerini yapmayı öğreniriz. Dolayısıyla çekilen acı bir kazanç getirir. Kendiniz ve çocuğunuz için doğru olan şeyi yapmaya başlamak için asla çok geç değildir.
Umudunuzu ve sabrınızı yitirmeyin…
Sevgiler,
